مناجات ماه رمضانی و توسل به حضرت سیدالشهدا علیه‌السلام
چـشـمی که آلـوده شـده، بـاران ندارد بی تـوبـه این آلـودگـی، پـایـان ندارد دیگر حـجـاب افتاده روی چـشـم‌هایم از بس‌که اُنسی «دیده» با قرآن ندارد هاتـف ندا داده: دُعـیـتُـم أَیُّـهَـا الـنّـاس کاری خـدا انـگـار جز احـسان ندارد حالا که در باز است، پس درهم بیائید اینجا کـرم‌خـانـه‌ست، این و آن ندارد تا آمـدم داخـل مرا طـوری بغـل کرد احسـاس کردم غیر من مهـمان ندارد جز با توسل، گریه کردن، توبه کردن پـرواز کـردن تـا خـدا امـکـان ندارد راه شهادت، نیمه شب اشک است اشک است جا مـانـده هرکس دیـدۀ گـریان ندارد مـی‌آیـم ایـنـجـا شـایـد آقـا را بـبـیـنــم یوسف دلی خوش، گویی از کنعان ندارد تا او شـبـی دسـت دعـا بـالا نـگـیـرد تــأثــیـر، فــریـاد گـنـه‌کــاران نـدارد این سرزمین نذر امیرالمومنین است بیهوده حـیدر عـشق بر سلـمان ندارد ما با دعـای فـاطـمـه عبدالحـسـیـنـیـم کی گفته زهرا لطف بر ایران ندارد؟ سر تا سر عـالم چو ایران سرزمینی مثل علی موسی الرضا سلطان ندارد هرکس که شک دارد شفا دست حسین است سوگـند بر تـربت که او، ایمان ندارد راه نجـف تا کـربـلا راه بهشت است جز کربلا عاشق سـر و سامان ندارد دلـــدادۀ آوارگــی در اربـــعـــیـــنـــم درد جـدایی جـز حـرم درمـان نـدارد |